Playback speed:
முதுமைக்கால மறதி நோயால் பாதிக்கப்பட்ட தனது தாய்க்கும், மறைந்த தந்தைக்கும் பராமரிப்பாளராக இருப்பது மருத்துவர் ரிங்கூ கோஷை கடினமான மற்றும் விலைமதிப்பற்ற பயணத்திற்கு கொண்டு வந்துள்ளது. உயிர்வாழ்வது என்பதிலிருந்து செழிப்பாக வாழ்வது என்பதற்கு அவர் சக்கரத்தை எப்படி திருப்பினார் என்பதை அவர் நமக்குச் சொல்கிறார்.
கீழ்மட்ட சாலையிலிருந்து மேல்மட்ட சாலைக்கு
நான் கடைசியாக என் அப்பாவுக்கு உணவு ஊட்டியபோதுதான், அவர் மருத்துவமனையில் கடைசியாக அனுமதிக்கப்பட்டதாக இருந்தது. சிங்கப்பூரில் வயதானவர்களுக்கு ஆஸ்பிரேஷன் நிமோனியா என்பது அவர்களின் மரணத்திற்கு பொதுவான காரணமாக இருக்கும், உணவு நுரையீரலுக்குள் நுழையும்போது இது ஏற்படும். என் அப்பாவின் விஷயத்தில், நான் அவருக்கு அதிகமாக சூப் ஊட்டிவிட்டுட்டேன்.
இந்த ‘ஒரு பெரிய, முட்டாள்தனமான தவறு’க்காக நான் எப்போதும் வருந்தி வருகிறேன், அதிலிருந்து சமாதானம் அடைய எனக்கு பல வருடங்கள் ஆனது. மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்ட 12 மணி நேரத்திற்குள், என் அப்பா குணமடைவதற்கான வாய்ப்பு மிகக் குறைவு என்று மருத்துவர்கள் என்னிடம் கூறிவிட்டனர்.
எளிதில் உணர்ச்சிவசப்படக்கூடிய ஒரு மகளாக, உடல்நலமில்லாத மற்றும் சோர்வடைந்த ஒரு பராமரிப்பாளராக, என் உடைந்த கையில் மூன்று உலோகக் கம்பிகளுடன் ஒரு பெரிய அறுவை சிகிச்சைக்குப் பிறகு என் அப்பாவின் டயப்பர்களை மாற்றிய நபராக, நான் மருத்துவரிடம் சொன்னேன், “இல்லை, அவர் குணமடைய வேண்டும். அவர் இதிலிருந்து மீண்டு வர நீங்கள் உதவ வேண்டும்”.
எனது அப்பா இறக்க விரும்பவில்லை என்று எனக்குத் தெரியும். எனக்கு அவர் மீது அவ்வளவு நம்பிக்கை இருந்தது, நான் மிகவும் மும்முரமாக பிரார்த்திக்க ஆரம்பித்தேன். கடவுளின் விருப்பத்தால், அவர் ஒரு நாள் மட்டும் எனக்காக ஆஸ்பிரேஷன் நிமோனியாவிலிருந்து மீண்டார், அவருக்குப் பிடித்த ‘சில்டர்ன் ஆப்பிள் ஜூஸ்’ நான் வாங்கித் தரப் போகிறேனா என்று நாங்கள் நினைவலைகளில் மிதந்தோம்.
ஆறு மணி நேரத்திற்குப் பிறகு, அவர் நினைவிழப்பிற்குச் (கோமாவிற்குச்) சென்றுவிட்டார். இங்கிலாந்திலிருந்து விமானத்தில் வந்த என் சகோதரர், ஒரு மருத்துவராக இருப்பதால், மார்பின் மருந்தை உட்கொள்ள வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டதை அறிந்து மருத்துவ ஆலோசனை வழங்கினார், என் அப்பா நீடித்த வலியினால் அவதிப்படாமல் இருக்க, தந்தைக்கு அதைக் கொடுக்க அனுமதித்தார்.
முதுமைக்கால மறதி நோயைக் கையாளுதல்
நிமோனியா மட்டுமின்றி, என் அப்பா 2011 இல் நன்யாங் தொழில்நுட்பப் பல்கலைக்கழகத்தில் பேராசிரியராக இருந்து ஓய்வு பெற்றபோது பல உடல்நலப் பிரச்சினைகளால் அவதிப்பட்டார். அவருக்கு லேசான முதுமைக்கால மறதி நோய் ஏற்பட்டிருந்தது, மேலும் அவர் வாய்மொழியாக துஷ்பிரயோகம் செய்யும் வாய்ப்பும் இருந்தது.
நான் என் அப்பாவைப் பராமரித்துக்கொண்டிருந்தபோது, என் அம்மா தன்னை அறியாமலேயே மெதுவாக மன அழுத்தத்தில் மூழ்கிக் கொண்டிருந்தார். என் அப்பாவின் ஒவ்வொரு கோபத்தாலும், அவரது உடல்நிலை குறைப்பாட்டின் காரணமாக அவர் என்னை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்ற ஒவ்வொரு முறையும், என் அம்மா மென்மேலும் தனிமையில் இருக்கக்கூடியவராகவும், உணர்ச்சியற்றவராகவும் மாறினர்.
என் அப்பாவுக்கு முதல் மாரடைப்பு ஏற்பட்டபோது, என் அம்மா ஏழு நாள் பிரார்த்தனை தியானத்திற்காக இந்தியாவில் இருந்தார், அது அவருடைய வருடாந்திர ஓய்வு நேரம். தன் கணவருக்கு ஆதரவாக இருக்க விரும்புவதற்குப் பதிலாக, அவர் வருத்தத்துடனும் கோபத்துடனும் திரும்பி வந்தார், என் அப்பா அவரது வாழ்க்கையின் மிகப்பெரிய பிரார்த்தனையை எடுத்துச் சென்றுவிட்டதாகக் கூறினார்.
அந்த நேரத்தில் அவர் இவ்வாறு கூறியதனால் நான் குழப்பமடைந்தேன், மிகவும் கோபமாகவும் இருந்தேன். நான் CAL நடத்திய C2C டிமென்ஷியா திட்டத்தில் முன்பே கலந்து கொண்டிருந்தால், இந்த எச்சரிக்கை அறிகுறிகளை நான் புரிந்துகொண்டு, என் அம்மாவுக்குத் தேவையான உதவியையும், எனக்குத் தேவையான உதவியையும் பராமரிப்பையும் பெற்றிருப்பேன்.
பராமரிப்பாளரின் பல்வேறு பாத்திரங்கள்
அன்புக்குரியவரைப் பராமரித்து வரும் எவரும், பராமரிப்பு என்பது உங்கள் மடியில் விழும் ஒன்று என்பதையும், அது வேண்டுமென்றே தேர்வு செய்யப்பட்ட ஒன்றல்ல என்பதையும் அறிவார்கள். என் அம்மாவால் அவரையே கவனித்துக் கொள்ள முடியாததால், என் அப்பாவைப் பராமரிக்கும் பொறுப்பை நான் ஏற்றுக்கொண்டேன். நான் வீட்டின் தாதியாக, ‘மனைவியாக’, சமையல்காரராக, தூய்மைப் பணியாளராக மாறினேன். என் சகோதரர் இங்கிலாந்தில் வசித்து வந்ததால், நான் மகன் மற்றும் மகள் என இரண்டு பாத்திரங்களையும் ஏற்க வேண்டியிருந்தது. என் அப்பாவின் ஆக்ஸிஜன் அளவை நான் 24 மணி நேரமும் கண்காணித்து வந்தேன், அவர் இரவைக் கடக்க மாட்டார் என்ற பயத்தில் இரவு முழுவதும் விழித்துக்கொண்டிருந்தேன். நான் அவரைப் பராமரித்த ஏழு வருடங்கள், என் வாழ்க்கையை சண்டை, உறைந்து விடுதல், ஓடிப்போகும் நிலையிலேயே வாழ்ந்தேன்.
ஜூன் 2016 இல் என் அப்பா இறந்தபோது, என் அம்மா உணர்ச்சி ரீதியாக முற்றிலும் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட நிலையில் இருந்தார். அவனுடைய மரணத்தை எப்படி ஏற்றுக்கொள்வது என்று அவருக்குத் தெரியவில்லை, வீட்டை விட்டு வெளியே வரவும் அவர் மறுத்துவிட்டார். அவர் தொலைக்காட்சியிலேயே பல நாட்கள் கழித்தார், அதனால் அவளுக்குக் கண் மற்றும் தோல் பிரச்சினைகள் ஏற்பட ஆரம்பித்தன.
எனக்கு அடுத்த முன்னுரிமை என் அம்மாதான் என்று எனக்குத் தெரியும், ஆனால் எப்படியாவது ஏதாவது கொடுக்க வேண்டியிருந்தது. என் அப்பாவைப் போல இனிமேல் இவரை கவனித்துக் கொள்ள முடியாது என்பது எனக்குத் தெரியும். நான் குறுகிய காலத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தேன், மிகுந்த மன உளைச்சலில் இருந்தேன், ஒரு பக்கம் என்னையும் விலைமதிப்பற்ற உறவுகளையும் முற்றிலுமாக இழந்து கொண்டிருந்தேன்.
அம்மாவின் மனச்சோர்வு மெதுவாக இரத்தநாளம் சார்ந்த முதுமைக்கால மறதி நோய் மற்றும் ஆல்சைமர் நோயாக மாறியது. அவர் தொடர்ச்சியாக பொருட்களை இடம்மாற்றி வைக்கிறார், மாலை வேளை வரும்போது பதட்டமாக இருக்கிறார், அவருடைய சகோதரியின் பெயரைச் சொல்லி என்னை அழைக்கிறார், எல்லாவற்றையும் மறந்துவிடுகிறார்.
இப்போது, அம்மாவுடனான எனது பயணத்தைத் தொடர நான் என்னை நன்றாக மதிப்பாய்வு செய்து, என் சொந்த நலனைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும் என்பதும் எனக்குத் தெரியும். நான் எனக்காக நேரத்தை ஒதுக்கி, அவருடைய வாழ்க்கையைப் பார்த்துக்கொள்வது போலவே என் வாழ்க்கையையும் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.
சுய பராமரிப்பின் முக்கியத்துவம்
நான் அதிக சிகிச்சையாளர்களை நியமித்தேன், அவரைப் பகல்நேரப் பராமரிப்பில் சேர்த்தேன், அத்துடன் சிறந்த உதவியாளரை நியமித்தேன். எனது நெருக்கடியான வழக்கத்திலிருந்து விடுபட, சற்று இடைவெளி பெற, சுவாசிக்க, ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது நான்கு சிறிய இடைவேளைகளை எடுக்கத் தொடங்கினேன். இது விரைவான சிற்றுண்டிக்காக குளிர்சாதன பெட்டி இருக்கும் இடத்திற்கு நடந்து செல்வது, குட்டி தூக்கம் போடுவது அல்லது புதிய காற்றை சுவாசிக்க 30 நிமிட நடைப்பயிற்சி செய்வது போன்ற எளிமையான காரியமாக இருக்கலாம்.
கடந்த வருடம் CAL-இன் C2C முதுமைக்கால மறதி நோய் திட்டத்தில் சேர்ந்தபோது, எனக்கு அது அவ்வளவு சுலபமாக இருக்குமென்று நினைத்தேன், ஆனால் அந்த நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொண்ட பிறகுதான் எனக்குத் தெரிந்தது, என் பெற்றோருக்கு ஏற்பட்ட முதுமைக்கால மறதி நோயை எப்படிக் கையாள்வது, அது உண்மையில் என்னவென்று எனக்குத் தெரியவில்லை என்று.
இந்த நிகழ்ச்சியானது இன்று என் அம்மாவுடன் நான் பழகும் விதத்தை முற்றிலுமாக மாற்றியது – எல்லா நேரங்களிலும் அவரை சரிசெய்வதற்குப் பதிலாக அதிகமாக அவருடன் தொடர்புகொள்ள கற்றுக்கொண்டேன். அவருடைய யதார்த்தத்தை ஏற்றுக்கொள்ளவும், அவருடன் பயணிக்கவும், நடக்கக்கூடியவற்றைப் பாராட்டவும் கற்றுக்கொண்டேன். மிக முக்கியமாக, முதுமைக்கால மறதி நோய் உள்ளவர்கள் உண்மையில் குழந்தைகள் அல்ல என்பதை நான் நினைவுப்படுத்திக் கொண்டேன். அவர்கள் இன்னமும் தங்கள் சொந்த ஆளுமைகளுடன் பெரியவர்களாகவே இருக்கிறார்கள், மேலும் அவர்கள் நோய்வாய்ப்பட்டிருந்தாலும் அவர்கள் யார் என்பதை அறிந்திருக்கிறார்கள், நினைவில் கொள்கிறார்கள்.
இந்தப் பராமரிப்புப் பயணத்தில் நான் கற்றுக்கொண்ட மிகப்பெரிய வளர்ச்சிப் பாடம் என்னவென்றால், எல்லாவற்றையும் அப்படியே விட்டுவிடவும், விஷயங்கள் சரியானதாக இருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று நம்பவும் தயாராக இருப்பதுதான். “இது எப்படி இருக்க வேண்டுமோ, அப்படியே இருக்கிறது” என்று எனக்கு நானே தினம் சொல்லிக்கொண்டேன்.
“மக்கள் என்ன நினைப்பார்கள்?” என்பதிலிருந்து “நான் என்னால் முடிந்த அளவு இருக்கிறேன்” என்பதாக மாறிய பயணம் அந்தத் துணிச்சலான படியுடன் தொடங்கியுள்ளது என்று நான் நம்புகிறேன்.
வாழ்க்கையில் மற்ற அருவமான விஷயங்களிலும் நான் அமைதி, சாதனை மற்றும் வெற்றியைக் கண்டுள்ளேன். CAL-ல் உள்ள பராமரிப்பாளர்களின் சமூகம் மூலமாகவும், எனக்கு நெருக்கமானவர்களின் உறுதிமொழிகள் மூலமாகவும் எனக்கான அங்கீகாரத்தைக் கண்டறிந்துள்ளேன், அவர்கள் நான் எப்படி இவ்வளவு சிறப்பாகச் சமாளித்தேன், என் பெற்றோரை எப்படி கவனித்துக்கொண்டேன் என்று சொல்வார்கள், அதுவே எனக்குப் போதுமானது.
பராமரிப்பாளரின் மீள்திறன் முக்கியம்
மற்ற பராமரிப்பாளர்களுக்கு நாம் கொண்டிருக்க வேண்டிய ஒரு முக்கிய திறமையான ‘மீள்திறன்’ பற்றி நான் கற்பிக்க விரும்புகிறேன் – உங்கள் பராமரிப்பு பயணத்தின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் உங்களிடம் நீங்களே பரிவுடன் நடந்துக் கொள்ள வேண்டும், மேலும் இரக்க சோர்வு அல்லது ‘பச்சாதாப துயரம்’ என்று அழைக்கப்படுவதில் வீழ்ந்துவிடக்கூடாது. நான் செய்தது போல் உங்கள் வாழ்க்கையை தியாகியாக வாழ முயற்சிக்காதீர்கள். அந்தத் துயரம் மதிப்புக்குரியது அல்ல.
உங்கள் உடையக்கூடிய தன்மைகளை உணர்ந்து, “ஹலோ, என்னால் தனியாக சமாளிக்க முடியாது, எனக்கு உதவி தேவை” என்று வெளிப்படையாகப் பேசக் கற்றுக்கொள்ளுங்கள். ஆதரவை நாடுங்கள். இதற்கிடையில், உங்கள் சொந்த வளர்ச்சி மற்றும் உயிர்வாழ்விற்காக உடல், அறிவு, உணர்ச்சி மற்றும் ஆன்மீக பக்கங்களை வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
நீங்கள் உங்களுக்காக ஒரு பரிவுடைய வாழ்க்கையை வாழும்போதுதான், நீங்கள் ஆரோக்கியமாக இருப்பீர்கள், அப்போதுதான் உங்கள் அன்புக்குரியவர்களும் மற்றவர்களும் உங்களை மதிக்கத் தொடங்குவார்கள்.
கதை பங்களிப்பாளர்: Caregivers Alliance Limited.
Read More
